Granice strzegące szczęścia

Z publikacji dowiesz się:

• Dlaczego warto stawiać granice i jakie są ich korzyści?
• Jak ustalać granice jako rodzic?
• Jak rozwijać asertywność i dlaczego jest to ważne?
• Czy faktycznie kobiety mają trudności z wyrażaniem asertywności?
• Jak odpoczynek wpływa na nasze szczęście i dobrostan?
• Jak wyznaczać granice w relacjach z innymi?
• Jak brak granic może wpływać destrukcyjnie na nasze życie?
• Kto powinien decydować o naszych granicach?
• Czy granice powinny być elastyczne czy stałe w relacjach?
• Jak łączyć asertywność z empatią i poświęceniem?

Asertywność jest cechą, która umożliwia nam skuteczne unikanie nadmiernego obciążenia zadaniami i zobowiązaniami oraz uczy innych szacunku dla naszej osobistej przestrzeni. Jest kluczowa dla zdrowych relacji i budowania wzajemnego szacunku, choć nie jest łatwo ją rozwijać. Niektórzy obawiają się, że bycie asertywnym oznacza bycie niemiłym lub pozbawionym empatii, jednak prawda leży w umiejętnym wyważeniu potrzeby ustalania granic i jednoczesnego troszczenia się o innych. Dzięki temu unikamy skrajności, które nigdy nie są korzystne. W niniejszym opracowaniu znajdziesz praktyczne porady specjalistów, które pomogą Ci osiągnąć harmonię w życiu.

Spis treści:

1. Jestem, kocham i stawiam granice, czyli krótki tryptyk pedagogiczny… 3
2. Policz do pięciu, zanim się zgodzisz… 8
3. Wszystko na twojej głowie… 11
4. Licencja na niemoralność… 18
5. Jak dobrze odpocząć?... 25
6. Dlaczego kobiety nie potrafią powiedzieć NIE… 29
7. Męstwo kobiet, żeństwo mężczyzn… 34
8. Jak stawiać granice w relacjach?... 39
9. Niewidzialne granice… 41
10. Milczenie w związku… 44
11. Sam wyznacz swoje granice… 47
12. Kochanie za bardzo… 49

1. Jestem, kocham i stawiam granice, czyli krótki tryptyk pedagogiczny

Telewizyjna Superniania wcale nie prezentuje jakiejś cudownej metody wychowawczej. Pokazuje tylko sposoby – bardziej lub mniej skuteczne – dzięki którym można naprawiać coś, co zostało zepsute w procesie wychowawczym. To jednak tylko instrumenty.

Tajemnica wychowania dziecka leży zupełnie gdzie indziej.

Jak to możliwe, że kilkuletnie dziecko może sterroryzować dorosłych, stać się despotą, który ma niepodzielną władzę w domu? Małym tyranem, który nie dość, że prześladuje swoich  rodziców,  to  jeszcze  wzbudza  w  nich  poczucie  bezradności  i  winy?  Powoduje, że czują się podle i obwiniają za wychowawczą porażkę – jestem beznadziejną matką, jestem kiepskim ojcem.

Takie sytuacje co tydzień widzieliśmy w telewizyjnym programie „Superniania”. W te dramaty wkracza tytułowa Niania i zawsze znajduje rozwiązanie trudnych problemów wychowawczych. I tutaj rodzą się moje wątpliwości. Myli się bowiem ktoś, kto sądzi, że istnieje jakiś matematyczny algorytm czy niezawodna recepta pozwalająca najwłaściwiej postępować z dowolnym dzieckiem. Niestety, nie ma uniwersalnej metody dającej możliwość okiełznania każdego malca.

W dziedzinie wychowania poruszamy się zawsze w obszarze mniej lub bardziej efektywnych heurystyk, czyli reguł co najwyżej prawdopodobnych. Zwiększają one szansę na sukces wychowawczy, ale go nie gwarantują. Możemy tylko pokusić się o pokazanie pewnych kierunków rodzicielskiego postępowania, potencjalnych działań, które w konkretnej sytuacji wydają się najlepsze z możliwych.

Od bliskości do Oddalenia

Budowanie rodzinnej więzi i dziecięca potrzeba separacji to dwa „wychowawcze wektory”, o których żaden rodzic nie może zapominać. Więź powstaje z reguły wcześnie, czasem jeszcze zanim dziecko zostanie poczęte. Biologiczna symbioza, jaką jest ciąża, przekształca się po urodzeniu dziecka w psychologiczną wspólnotę z matką. Trwa to kilka długich miesięcy.